زندگینامه فریدا کالو نقاش فمینیست مکزیکی

فریدا کالو در 6 جولای سال 1907 از پدری آلمانی‌تبار و مادری دورگه (اسپانیایی و بومی مکزیک) در خانه‌ای که اکنون تبدیل به موزه شده،در شهرکی به نام کویوآکان در حومه ایالت مکزیکوسیتی به دنیا آمد. پدرش از هنرمندان عکاس مشهور مکزیک بود که پرتره‌های زیادی از کودکی فریدا گرفته است. سلف‌پرتره‌هایی که فریدا از خود می‌کشید در واقع به نوعی تداوم عکس‌های پدرش است.

 

فریدا کالو سه ساله بود که انقلاب مکزیک و جنگ‌های داخلی به وقوع پیوست. در شش سالگی به علت ابتلا به فلج اطفال حدود  9 ماه در خانه بستری شد. این بیماری انحرافی ماندگار در پای راستش باقی گذاشت و این موضوع سبب شد تا پای راست او لاغرتر از پای دیگرش باشد و پس از آن تا پایان عمر در همه‌جا با دامن‌های بلند دیده می شد. شاید به دلیل همین بیماری بود که به رشته پزشکی علاقمند شد و توانست در مدرسه پزشکی که تنها 35 دختر در مقابل نزدیک به 2000 پسر شرکت کرده بودند، ادامه تحصیل دهد. فریدا در دوران مدرسه با گروهی از دانش آموزان متفکر هم کلام گشت و تمایلات سیاسی پیدا کرد، و به لیگ کمونیست جوان ملحق شد.

سپتامبر 1925، نقطه عطف زندگی فریدا کالو دانشجوی هجده ساله رشته پزشکی، به شکل حادثه‌ای دردناک رخ داد. او در تصادف شدید اتوبوس از ناحیه شانه، سینه، کمر، لگن و پا دچار شکستگی‌های متعددی شد. چندین هفته در بیمارستان بیهوش بود و زمانی که به هوش آمد، اولین خواسته‌ او از پدرش، لوازم نقاشی بود. اولین نقاشی که او پس از تصادف اش کشید، تصویر یک اتوبوس بود که آن را با مداد طراحی کرده بود. و معتقد بود که نقاشی تنها راهی ست که به او انرژی و قدرت می‌بخشد و او را برای زندگی دوباره آماده می‌کند.

ازدواج با دیه‌گو ریورا

فریدا کالو تجربیات عاطفی پرفراز و نشیبی را پشت سر گذاشت. بعد از تصادف، نامزدش از ازدواج با او منصرف شد. او پس از بهبودی، پرتره‌های خودش را نزد دیه‌گو ریورا، (نقاش دیواری معروف و کمونیست مکزیکی) برد، که  در دوران کوتاه و ناتمام دانشجویی پزشکی در کلاس‌های طراحی با او آشنا شده بود. نقاشی‌های فریدا مورد توجه دیه‌گو قرار گرفت و این دیدار مجدد آغازی برای رابطه آنها گردید و بعد‌ها در سال  1929 منجر به ازدواج شد. در زمان ازدواج دیه‌گو 42 ساله بود و فریدا 22 سال داشت.

 

در 1933 زندگی فریدا و دیه‌گو در نیویورک سیتی با جنجال‌های زیادی مواجه شد. در آن زمان ریورا پروژه‌ای برای نلسون راکفلر انجام می‌داد. نام این نقاشی دیواری، مردی در چهارراه بود که در ساختمان  RCA  در راکفلر سنتر کشیده شد. اما بعد از آن‌که ریورا پرتره‌ لِنین، رهبر کمونیست را در این نقاشی کشید، راکفلر این پروژه را متوقف کرد. بعدها روی این تصویر نقاشی دیگری کشیده شد.

چند ماه پس از این ماجرا، این زوج به مکزیک بازگشتند. زندگی این دو دوام زیادی نداشت. جدا از یکدیگر زندگی می‌کردند اما در استودیو‌های سن آنجل درکنار هم دیده می‌شدند. فریدا از خیانت‌های دیه‌گو دلخور بود. اما در سال 1937 برای کمک به لیون تروتسکی، کمونیست تبعیدی اهل شوروی و همسرش ناتالیا با یکدیگر همکاری کردند.

فریدا در سال 1939 از دیه‌گو ریورا طلاق گرفت. او خود در مورد دوران جدایی‌شان چنین می‌گوید: « دیگر دیه‌گو هم با من نیست، رهایش کردم. حالا خودم هستم. نقاشی می‌کنم. دست در دست خودم، با خودم ازدواج کرده‌ام. راستی، آیا من برای خود کافی‌ام؟» البته این جدایی مدت زیادی طول نکشید و آ‌نها در سال 1940 مجدد با هم ازدواج کردند.

 

زندگی هنری فریدا کالو – دیدار با چهره های مشهور سورئال

در حالیکه او هرگز خود را یک هنرمند سورئالیست نمی‌دانست، اما در 1938 دوستی او با یکی از چهره های اصلی جنبش هنری و ادبی این مکتب به نام آندرا برتون آغاز شد. در همان سال وی نمایشگاه بزرگی در گالری نیویورک سیتی برگزار کرد و حدود نیمی از آثار خود را به فروش رساند. همچنین به علت آثار فوق العاده‌اش توانست دو حکم هیئت داوری از سردبیر معروف به نام Clare Boothe Luce دریافت کند. در 1939 کالو مدتی را در پاریس گذراند و بخشی از نقاشی‌های خود را به نمایش گذاشت، به علاوه با هنرمندانی همچون مارسل دوشان و پابلو پیکاسو دیدار کرد.

در سال 1941 با حکمی از طرف دولت مکزیک فریدا  به یکی از 5 چهره زن برتر در این کشور تبدیل شد. در همین دوران پدرش را از دست داد، در حالی که هنوز از مشکلات مزمن سلامتی رنج می‌برد. علیرغم چالش‌های شخصی، کارهای او به محبوبیت فراوانی رسیدند و در این دوران نمایشگاه‌های گروهی متعددی را برگزار کرد.

فریدا کالو در 1953، موفق به دریافت مجوز برگزاری نمایشگاه انفرادی در مکزیک شد. فعالیت‌های او به عنوان یک هنرمند زن خلاق مورد توجه جنبش‌های فمینیستی در دهه 70 میلادی قرار گرفت.

معروف ترین آثار فریدا کالو

پرتره «من و دیگو» (Diego y yo)

طراحی خود نگاره «من و دیگو» در سال 1949 به اتمام رسید، این طراحی آخرین نقاشی نیم تنه فریدا  قبل از مرگش در سال 1954 است. این تابلو بی نظیر فریدا کالو را در کنار همسر دومش، دیگو ریورا، نشان می‌دهد. در این تابلو که ابعاد آن 30 سانت در 22.5 سانت می باشد، فریدا با ظاهری گریان و غمگین و موهای تیره که گردنش را پوشانده است به تصویر کشیده شده است.

تابلو دیگو و من ماه گذشته میلادی به قیمت 35 میلیون دلار در حراجی ساتبیز نیویورک فروخته شد.

 

بیمارستان هنری فورد Henry Ford Hospital 1932

در سال 1932 کالو عناصر گرافیکی و سورئالیستی را در کار خود گنجاند. این اثر نیزکاملا شخصی بود و داستان سقط جنین او را بازگو می‌کند. در این نقاشی فریدا خودش را در بیمارستان هنری فورد به تصویر می‌کشد که به روی تخت برهنه با خونریزی در بستر افتاده است. این نقاشی فضایی بسیار دلهره آور دارد؛ بدن پیچ خورده و تخت بهم ریخته است. احساس ناتوانی و قطع ارتباط را القا می کند.

 

خودکشی دوروتی هیل The Suicide of Dorothy Hale 1939

از کالو خواسته شد تا یک نقاشی از دوروتی هیل که پس از کشته شدن همسرش در یک تصادف، خودکشی کرده بود، بکشد. این نقاشی یکی از تکان‌دهنده‌ترین و جنجالی‌ترین آثار فریدا ست که جزئیات هر مرحله از خودکشی هیل را به تصویر کشیده است. این اثر به صورت ناشناس به موزه هنر ققنوس اهدا شد و در معرض نمایش عموم قرار گرفت.

 

دو فریدا The Two Fridas 1939

این نقاشی اندکی پس از طلاق وی با دیگو ریورا کشیده شد. این پرتره دو شخصیت متفاوت از فریدا را نشان می دهد. در حال حاضر نقاشی The Two Fridas در موزه Frida Kahlo در Coyocan مکزیک می باشد.

 

سرانجام فریدا

فریدا در دهه‌ 1950 دچار مشکلات جدی جسمی شد. به دلیل تشخیص قانقاریا در پای راست ماهها در بیمارستان بستری بود. او طی این مدت نیز به نقاشی و حمایت از جنبش‌های سیاسی ادامه می داد .در سال 1953، پزشکان مجبور شدند برای جلوگیری از گسترش قانقاریا پای راست او را قطع کنند. و پس از قطع پا دچار افسردگی شد. فریدا هرگز نگذاشت که شرایط بد فیزیکی مانع فعالیت‌های سیاسی‌اش شود. آخرین حضور او در جمع مردم در تظاهراتی علیه سرنگونی خاکوبو آرنز (Jacobo Arbenz) رئیس‌جمهور گواتمالا بود. این سرنگونی با حمایت آمریکا اتفاق افتاد.

فریدا کالو در تاریخ 13 جولای 1954، یک هفته پس از تولد 47 سالگی‌ در خانه‌ آبی محبوب خود از دنیا رفت. درباره‌ مرگ فریدا گمانه‌زنی‌های زیادی وجود دارد. گفته می‌شود علت مرگ او آمبولی ریه بوده اما داستان‌هایی هم درباره‌ احتمال خودکشی وجود دارد. آثار هنری سال‌های آخر عمر او بسیار الهام بخش و تاثیرگذار بوده اند. فریدا بیش از 150 تابلوی نقاشی از خود به جای گذاشته است.

آثاری در وصف فریدا کالو

در سال 2002، فیلم سینمایی فریدا با بازی سلما هایک و به کارگردانی جولی تِیمور اکران شد. فیلم فریدا نامزد 6 جایزه اسکار شد و اسکار بهترین گریم و موسیقی متن را از آن خود کرد. در 1983، هایدن هِرِرا کتابی با عنوان فریدا: بیوگرافی فریدا کالو نوشت.

 

موزه فریدا

خانه‌ پدری فریدا کالو، که بعدها به‌ عنوان خانه‌ آبی (Blue House) یا کاسا آزول (Casa Azul) شهرت پیدا کرد در سال 1958 به‌عنوان یک موزه افتتاح شد. و آثار دست‌سازی از این هنرمند به‌همراه برخی از بهترین نقاشی‌های او مانند ویوا لا ویدا (1954)، فریدا و سزارین (1931) و پرتره‌ پدرم ویلهلم کالو (1952) را در خود جای داده است.